ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

Αν έχετε διάθεση για περιπέτεια κατάλληλο αυτοκίνητο και εάν σας δώσουν σωστές και ακριβείς πληροφορίες μπορείτε να προσπαθήσετε να βρείτε τον "άγνωστο" καταρράκτη του Σκοτεινού Ρέματος. Χοντρικά πρέπει να ξέρετε ότι απέχει από το Παρανέστι περίπου 50 χμ, είναι μετά το δάσος Λεπίδα, ο χωματόδρομος στο μεγαλύτερο μέρος του είναι σε κακή κατάσταση και μετά από ένα σημείο δεν υπάρχει σήμανση.

O καταρράκτης του Λειβαδίτη έχει την ιδιαιτερότητα να ευρίσκεται στο Νομό Δράμας, αλλά η εύκολη πρόσβαση σαυτόν γίνεται από το Νομό Ξάνθης, από τη Σταυρούπολη η και πιο κοντά στην πόλη της Ξάνθης. Οι Δραμινοί λοιπόν δεν δέχονται το γνωστό όνομα του καταρράκτη, αλλά τον λένε καταρράκτη Τραχωνίου από μία χαμηλή κορυφή βουνού και ένα εγκατελειμένο χωριό. Επίσης τονίζουν ότι από τη μεριά του Νομού Δράμας υπάρχει χωματόδρομος ο οποίος φτάνει τρακόσια μέτρα από τη βάση του καταρράκτη, ξεχνώντας να σας πούν ότι ο χωματόδρομος είναι σε πολύ κακή κατάσταση.

Εάν ξεκινήσει κανείς από το Παρανέστι ακολουθεί το δρόμο για Σταυρούπολη και πριν το χωριό στρίβει αριστερά. Μετά από μία αδιάφορη αλλά ασφάλτινη διαδρομή, φτάνει στο χωριό Λειβαδίτης. Από εκεί υπάρχει βατός χωματόδρομος για τον καταρράκτη. Εάν ο επισκέπτης έρχεται από την Ξάνθη, πριν φτάσει στη Σταυρούπολη υπάρχει πινακίδα ¨Λειβαδίτης¨. Αν πάρει το δρόμο αυτό πιστεύοντας ότι κόβει δρόμο και ότι θα φτάσει νωρίτερα στον καταρράκτη, έχασε. Αν πάρει τον προτεινόμενο δρόμο γνωρίζοντας ότι θα κάνει μία από τις ωραιότερες διαδρομές κέρδισε…το ταξίδι.
Ο δρόμος κάνει ένα μεγάλο κύκλο και ανεβαίνει αρκετά ψηλά, αλλά περνάει από ωραιότατα δάση και είναι αρκετά βατός. Χαρακτηριστικό είναι ότι πρώτα περνάμε από το δρόμο που πάει στο Δασικό Χωριό και μετά φτάνουμε στον καταρράκτη. Φτάνοντας στην αρχή του μονοπατιού μία ομάδα που μόλις είχε γυρίσει μας ενημέρωσε ότι ο καταρράκτης απέχει πάνω κάτω μία ώρα και μας συμβούλευσε να χρησιμοποιήσουμε τα μπαστούνια τα οποία ήταν αφημένα στην αρχή του μονοπατιού. Το μονοπάτι είναι κατηφορικό, χωρίς όμως έντονη κλίση και περνάει από ένα πολύ ωραίο δάσος. Αφού περπατήσουμε αρκετή ώρα βλέπουμε ένα μονοπάτι  σε όχι καλή κατάσταση το οποίο όμως ακολουθούμε και καλά κάνουμε. Σε δέκα δεκαπέντε μέτρα φτάνουμε σε μία προεξοχή και απέναντι βλέπουμε ένα ωραίο και ψηλό καταρράκτη αλλά με μικρή παροχή νερού. Απογοήτευση. Αυτός είναι ο ξακουστός Λειβαδίτης. Ευτυχώς όχι. Γυρίζοντας πίσω παρατηρούμε ότι το κυρίως μονοπάτι συνεχίζει. Ανακούφιση. Συνεχίζουμε λοιπόν την πορεία. Γύρο στη μιάμιση ώρα έχουμε κατέβη πολύ χαμηλά και βλέπουμε μπροστά μας να τρέχει πολύ νερό. Ο καταρράκτης όμως άφαντος. Από ένα γεφυράκι περνάμε απέναντι και τον βλέπουμε, υπό γωνία. Τέλος πάντων πλησιάζουμε όσο μπορούμε. Πράγματι είναι μεγάλος καταρράκτης. Όμως από ιδιοτροπία της φύσης ο καταρράκτης βρίσκεται σε μία γωνιά του ορεινού όγκου και επί πλέον το μονοπάτι δεν φτάνει τελείως απέναντι από τον καταρράκτη. Πάντως είναι εντυπωσιακός.
Η επιστροφή δεν είναι κουραστική και επιστρέφουμε σχετικά γρήγορα στο αυτοκίνητο. Η απόσταση μέχρι το χωριό Λειβαδίτης είναι μικρή. Το χωριό είναι και αυτό αξιοθέατο χωρίς να έχει προβληθεί όπως πρέπει. Τα περιποιημένα σπίτια του είναι κτισμένα σε μία ανοικτή και καταπράσινη λάκκα, ευχάριστη αντίθεση στα πυκνά δάση που υπήρχαν μέχρι το χωριό. Από το χωριό μονοπάτι σε δυόμιση οδηγεί στον Λειβαδίτη. Στο χωριό υπάρχει ορειβατικό καταφύγιο και ταβέρνα και έτσι μπορεί να γίνει η βάση για μία διαφορετική πρόσβαση στον καταρράκτη.



Φωτογραφίες καί κείμενο Ντίνος Δημητρακόπουλος.

Από το Παρανέστι ακολουθούμε τον δρόμο που φεύγει βόρεια. Αφήνοντας δεξιά μας το χωριό Θόλος, ο δρόμος φτάνει σε διχάλα. Εμείς πάμε αριστερά προς Θέρμια. Μετά από λίγο απολαμβάνουμε τη θέα της τεχνητής λίμνης και αργότερα φτάνουμε στα Λουτρά Θερμίων. Περιμέναμε μία Λουτρόπολη και βρήκαμε μία παραγκούπολη κανονική, δηλαδή αυθαίρετη. Πάντως απολαμβάνουμε ένα φραπέ που μας προσφέρουν και τις ιστορίες του Πρόεδρου, χωρίς εισαγωγικά. Μετά συνεχίζουμε σε βατό χωματόδρομο γιατί η άσφαλτος τελειώνει στα Θέρμια. Σύμφωνα με τις οδηγίες που μας έδωσε ό Πρόεδρος στη διασταύρωση πάμε δεξιά. Σύμφωνα πάντα με τον Πρόεδρο ο δρόμος για Ελατιά και το δάσος Καρά Ντερέ είναι δύσκολος. Το επιβεβαίωσαν κάτι παιδιά με Grand Vitara που έρχονταν από κεί. Συνεχίζουμε πάντα στο κεντρικό δρόμο και φτάνουμε σχετικά εύκολα στους καταρράκτες. Δυστυχώς ο Πρόεδρος δεν μας είπε για τον καταρράκτη των οκτώ μέτρων κοντά στον κεντρικό δρόμο.

Υπάρχει μονοπάτι και σε λίγα λεπτά φτάνουμε στον πρώτο καταρράκτη. Είναι μικρός και λόγω της εποχής δεν έχει πολλά νερά. Πάντως παίρνουμε τις απαραίτητες φωτογραφίες και συνεχίζουμε για τον δεύτερο καταρράκτη. Αυτός είναι λίγο μακρύτερα. Δεν πρέπει να συνεχίσετε μέσα στο ρέμα αλλά να πάρετε το μονοπάτι που φεύγει δεξιά και απάνω. Ο δεύτερος καταρράκτης είναι μεγαλύτερος, αλλά το νερό πάντα λίγο. Εκεί κοντά πινακίδα μας ενημερώνει ότι ο τρίτος καταρράκτης απέχει περίπου μία ώρα και το μονοπάτι είναι δύσκολο. Κυρίως επειδή το νερό είναι λίγο, όπως και ο χρόνος μας, γυρίζουμε πίσω. Από ένα υπερυψωμένο σημείο μπορέσαμε να απολαύσουμε μία απέραντη πράσινη θάλασσα, το Παρθένο Δάσος.



Φωτογραφίες καί κείμενο Ντίνος Δημητρακόπουλος.

Μετά τον A' Καταρράκτη  Λεπίδα, πολύ κοντά, υπάρχει ταμπέλα για δεύτερο καταρράκτη, που τον ονομάζουμε Β' Καταρράκτη Λεπίδα. Ακολουθούμε το μονοπάτι το οποίο όμως κόβεται από σάρα αρκετά μακριά από τον καταρράκτη. Μετά τη σάρα δεν διακρίνεται συνέχεια του μονοπατιού και αποφασίζουμε να κατέβουμε ελεύθερα μέχρι ο καταρράκτης να φαίνεται ολόκληρος. Δεν είναι πολύ μεγάλος ούτε φαίνεται να έχει κάτι το ιδιαίτερο. Παίρνουμε μερικές φωτογραφίες και επιστρέφουμε ανεβαίνοντας τη σάρα. Αφού ανεβήκαμε αρκετά διαπιστώσαμε ότι το ΛΑΘΟΣ είχε γίνει. Βγαίνοντας από το δάσος δεν βάλαμε σημάδια ούτε φτιάξαμε κούκο, με αποτέλεσμα από τη σάρα να μη βρίσκουμε το μονοπάτι. Τώρα η μόνη διέξοδος ήταν να συνεχίσουμε προς τα πάνω, όπου ο δρόμος προφανώς έτεμνε την σάρα. Η ιδέα αποδείχθηκε σωστή και μετά από κάποια δύσκολα μέτρα, φτάσαμε στο δρόμο.

Μετά τον καταρράκτη της Αγίας Βαρβάρας συνεχίζουμε για Διπόταμα. Εκεί τελειώνει η άσφαλτος και συνεχίζει βατός χωματόδρομος. Γενικά παραμένουμε στον κεντρικό δρόμο και αγνοούμε τους μικρότερους δρόμους. Ένας που έχει το κτήμα του εκεί κοντά, μας πληροφορεί ότι χωματόδρομος προς τα δεξιά, πάει σένα πολύ μεγάλο καταρράκτη , τον καταρράκτη Τραχωνίου. Επειδή μεταξύ των πληροφοριών είναι ότι ο δρόμος είναι πολύ κακής βατότητας, το σκεπτόμαστε. Από τη συζήτηση προκύπτει τελικά ότι ο καταρράκτης είναι ο Λειβαδίτης, στον οποίο είχαμε πάει. Ευτυχώς αποφύγαμε μία άσκοπη ταλαιπωρία.
Περίπου πέντε χιλιόμετρα από τα Διπόταμα υπάρχει κιόσκι του Δασαρχείου. Ακριβώς εκεί αρχίζει το μονοπάτι για τον μεγάλο καταρράκτη Λεπίδα. Προφανώς το όνομα του καταρράκτη προέρχεται από το δάσος Λεπίδα που είναι εκεί κοντά. Αξίζει να σημειωθεί ότι στην Πελοπόννησο, στην Αρκαδία, υπάρχουν οι καταρράκτες Λεπίδας . Το μονοπάτι διασχίζει ένα ωραίο δάσος και είναι καλογραμμένο. Μόνο σε δύο σημεία είναι πολύ επικλινές και θέλει προσοχή ιδίως στο κατέβασμα. Από κάποια στιγμή ο θόρυβος του καταρράκτη μας ακολουθεί και κάπου κάπου τον βλέπουμε μέσα από τα φυλλώματα των δένδρων. Στο τέλος του μονοπατιού ο χώρος έχει διαμορφωθεί και υπάρχουν μάλιστα και πάγκοι.

Από το Παρανέστι αρχικά ακολουθούμε τον δρόμο που πάει στα Θέρμια, αλλά στην διχάλα πάμε δεξιά για Διπόταμα. Παράλληλα με τον δρόμο αλλά χαμηλότερα, τρέχει το Αρκουδόρεμα, ένα από τα πολλά. Το ρέμα για αρκετά χιλιόμετρα έχει ενδιαφέροντα βράχια και περάσματα, επειδή όμως είναι ακριβώς κάτω από τον δρόμο χάνει την γοητεία του άγνωστου. Σε λίγο η άσφαλτος γίνεται βατός χωματόδρομος. Στο δρόμο βλέπουμε σχετική πινακίδα. Aφήνουμε το αυτοκίνητο και αφού περάσουμε πεζογέφυρα πάνω από ρέμα, συνεχίζουμε σε μονοπάτι. Ρωτάμε μία παρέα για το μονοπάτι και μας δείχνουν κάτι βράχια. Όταν όμως φτάνουμε στα βράχια βλέπουμε μόνο μία μικρή σκάλα. Η απορία μας λύνεται όταν διαπιστώνουμε ότι ο καταρράκτης είναι από κάτω μας. Γυρίζουμε λοιπόν και κατεβαίνουμε σε λιμνούλα.